İlim irfan yolunda harcadığımız yılları hiçbir alanda harcamadık. Ama bundan asla pişmanlık da duymadık aksine bizim için gıpta meselesidir okumaya adanan ömür ve servet. Kimimiz bu yolculukta iyi rehberlere denk geldi aldı yürüdü gitti, kimimiz daha az şanslıydı dönüp dolaştı. Kimi hocalarımız kitap hamalı yaparken bizi, kimi hocalarımız sadece düşünmeyi öğretti. Her biri kalplerindeki halis niyetleri oranında değerliydi.

İlim öğrenilen yerlerin sadece okullar olmadığını da öğrendik süreçte. Mezarlık mektepten daha çok ders veriyor belki de. Bir saltanatın nasıl yıkıldığının canlı dinleyebiliyorsun darül acezede. Evdeki anne, parktaki dede, esnaf amca vb. herkes, nasıl iyi olunur sorusunun canlı cevapları ve bu dersin hocalarıdır.  

Düşüncelerini önemsediğim bir büyüğüm “Oğul! Zengin olmak istersen ilim sahibi ol demişti son nasihatinde. O zamandan beridir dualarımın odağındadır ilmiyle amil olan bir âlim olmak. Henüz nasip olmadı çünkü sadece duayla olmuyormuş.  Bu güne dek İlmin ve âlimin faziletiyle ilgili ayet hadis öğrenerek geldik.  Esaslı âlim olmanın zalim karşısında hakkı haykırmak olduğunu. Kaç tane namı büyük âlimimizin devletin valilerinin saçma isteklerine boyun eğmediği için boyunlarından olduğunu okuduk.

Bizim için devlete vali olmak sıradan bir şeydir. Nice valiler gelip geçmiş içlerinden bir kaç tanesi hariç hepsi de tarihin tozlu sayfalarında yerlerini almıştır.  Ben sana vali olamazsın demedim adam olamazsın dedim kıssası Anadolu’muzda her evde çocuklara anlatılagelen bir hikâyedir. Yani Anadolu irfanı, koltuğun sana değer katmasın sen koltuğa değer kat demektedir.

Osmanlıda ilim rütbelerin en yükseğidir yazısı dolanırdı şehzade kapılarında. Âlimin atının nalından sıçrayan çamur saklanırdı kaftanlarda. İlme dayalı medeniyette âlimler çağırtılırdı dünyanın dört bir yanından.

Tam da güzel şeyler yazacaktım bu gün için iki olumsuz haber ilişti gözüme ilki İstanbul Bahçelievler’de sınavı geçemeyen öğrencinin dağ ayısı yakınları sürücü kursu öğretmenini dövmekte idi. Diğeri ise Konya’dan gelen haberdi. Bu defa bir vali “birader sen öğretmen misin?” hitabıyla öğretmenler günü kutlamaya geldiği programda öğretmen arkadaşımıza oturma dersi vermeye kalkıyor. Birader sen vali misin kabadayı mısın?  Biz öğretmenlerin bu ikisinden çektiği nedir?

Birisi fiili şiddet diğeri ondan daha betere olan devlet eliyle binlerce kişinin önünde itibar suikastı. Sınıflarda yeterince çocuklarınızın nazını tribini çektiğimiz yetmezmiş gibi el pençe divan duracakmışız. Gerçi öğretmen arkadaşın nasıl oturduğunu bilmiyoruz. Nasıl oturuyor olursa olsun Konya gibi bir ilin valisinden Mevlana hoşgörüsü beklemek çok olmasa gerek. Devlet aklı gereği kriz anını daha duyarlı atlatabilirdi.

Bu noktada sayın valinin binlerce öğretmenin kalbini kırdığını hatırlatmakta fayda var. Bizim sınıflarda gösterdiğimiz hoşgörünün onda birini görseydik sanırım şu an bu kelamları yapıyor olmazdık. İdareci olarak göreve başladığım ilk yıllarda yılların öğretmeni şunları demişti: "20 yıldır aynı okuldayım, 10 müdür, bir o kadar müdür yardımcısı 3 kaymakam 8 vali gönderdim. Ben mesajı aldım tabii ki. nitekim 6 ay sonra öğretmenliğe geri döndüm."

Bilmem anlatabildim.